Δεν είχε ακόμα ξημερώσει. Κατέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά και όρμησα στη θέση του συνοδηγού. Σε μισή ώρα θα ήμασταν στο αεροδρόμιο. Είχαμε ζητήσει απ’ τους δικούς της να μην πουν τίποτα. Μόλις μπήκαμε ψάξαμε για την πύλη. Η μητέρα της μας έκανε νόημα, η Όλγα δεν μας κατάλαβε. Γύρισε, μας είδε και έβαλε τα κλάματα. Όλες μας της δώσαμε από κάτι, για να μην μας ξεχάσει στη νέα της ζωή. Είτε σπουδές, είτε δουλειά, όταν χάνεις τον καλύτερό σου φίλο, χάνεις ένα κομμάτι από εσένα. Από την καθημερινότητά σου. Της έδωσα ένα γράμμα. Όλα όσα θα μου λείψουν, όλα όσα της ευχόμουν. Μαζί μ’ εκείνη αποχαιρετούσαμε την παρέα μας και την ζωή μας όπως την ξέραμε. Παράλληλα όμως χαιρόμασταν γι’ αυτήν. Δεν δακρύσαμε, της είπαμε μόνο «Αντίο … ως την επόμενη φορά»!
Και υπήρξε επόμενη φορά. Πολλές επόμενες φορές, καμία όμως τόσο δύσκολη όσο η πρώτη. Στον πρώτο αποχωρισμό κλονίζεσαι. Ίσως γιατί πρέπει πλέον να υπολογίσεις την ζωή σου με έναν αγαπημένο σου λιγότερο.
Σπυριδούλα Σκούρα
(Φλώρινα, 24/10/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου