Αποχαιρετισμός (3)

Περπατούσαν για μέρες. Τα πόδια τους είχαν βγάλει πληγές ενώ άλλοι ήσαν ξυπόλυτοι.
Το κρύο πιρούνιαζε το δέρμα και το στομάχι κόμπος απ’ την πείνα.
Μόνο τους όπλο η ελπίδα ότι θα φτάσουν…Εκεί όπου δεν υπάρχει πόλεμος, βόμβες και πόνος ۟۬۬ σωματικός και ψυχικός.
Η Ντρούνα βρισκόταν κάπου στη μέση του αλλόκοτου καραβανιού με το παιδί στην αγκαλιά. Εκατό άτομα πάνω κάτω.
Όταν έφτασαν στα τουρκικά παράλια τους παρέλαβε το καράβι.
Μπήκαν στ’ αμπάρι. Αυτή ήταν η συμφωνία για τις γυναίκες και τα παιδιά.
Μια βδομάδα μετά, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Τα σύνορα για την Ουγγαρία ήσαν μόλις τριακόσια μέτρα μακριά.
Όταν ξεκίνησαν οι ταραχές, μόλις που είχε φτάσει μια ανάσα απ’ το σημείο ελέγχου.
Φωνές, σπρωξίδι και ξύλο απ’ την Αστυνομία πάνω στις ταλαιπωρημένες ψυχές.
Το παιδί την κοίταξε σα να ήξερε…
Πριν από λίγη ώρα οι αρχές είχαν εκδώσει διαταγή να κλείσουν τα σύνορα. Κι αυτή, μια ανάσα μακριά…
Όταν έφτασε η σειρά της, ο αστυνομικός της είπε κάτι που δεν καταλάβαινε αλλά μέσα της ήξερε το ταξίδι δε θα συνέχιζε άλλο γι’ αυτή.
Μέχρι εκεί…
Τού’ δειξε το παιδί κοιτώντας τους τελευταίους συμπατριώτες της που περνούσαν.
- Το παιδί! Πάρτε τουλάχιστον το παιδί!
Ο αστυνομικός έκανε πως δεν είδε, όταν έδινε το παιδί σ’ έναν από τους τελευταίους που περνούσαν μαζί μ’ ένα κομμάτι χαρτί που’ χε πάνω μια διεύθυνση.
Το κοίταζε καθώς απομακρυνόταν στέλνοντας του έναν νοερό αποχαιρετισμό.
Το ταξίδι γι’ αυτήν τελείωνε εκεί…

Αντώνης Σαμαράς 

(Φλώρινα, 24/10/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του  Θανάση Βαλτινού)