Τελευταία νύχτα (2)

Όπου είναι ο θάνατος, εγώ δεν είμαι; 

Η τελευταία νύχτα που ήμουν ζωντανός ήταν μαρτύριο. Το οξυγόνο στα πνευμόνια μου λιγοστό. Οι παραισθήσεις με κυρίευαν. Η καρδιά δεν έλεγε να σταματήσει. Μα φυσικά, στα πενήντα εφτά ποτέ δε σταματά έτσι εύκολα. Μιλούσα όμως κανείς δεν καταλάβαινε. Δεν αντέχω άλλο, έλεγα. Θέλω να πετάξω. Να φύγω. Να πεθάνω. Ήθελα να φωνάξω, μάταιο. Έχασα την αίσθηση του χρόνου. Περίμενα μόνο το κορίτσι μου να έρθει. Να τη δω μια τελευταία φορά, να τη χαιρετήσω. Ακούω μακρινή τη φωνή της.
- Εγώ είμαι μπαμπά, ήρθα.
Προσπαθώ να γυρίσω το κεφάλι, ήθελα να χαμογελάσω. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε. Ματάρες μου αντίο, σκέφτομαι. Οι λέξεις δε βγαίνουν. Το αγόρι μου στέκεται πάντα δίπλα. Εκεί, στα χέρια του θα φύγω. Παιδί μου συγγνώμη, τόσο σε αδίκησα. Πνίγομαι. Το νιώθω πια. Να ανασηκωθώ θέλω ακόμα μία φορά. Πεθαίνω, φώναξα.
Σιωπή παντού. Όχι πόνος, ούτε αγωνία. Γαλήνη. Και κρύο. Πού είμαι; Μια μούμια είμαι τυλιγμένη με σεντόνι λευκό.
Φοράω τώρα ένα κοστούμι ξένο πάνω μου. Εγώ, το θεριό, είμαι πια ένα λείψανο κιτρινισμένο. Ο κόσμος με ασπάζεται αλλά δεν με αναγνωρίζει. Ούτε η γυναίκα μου με γνώρισε. Δεν είναι αυτός , είπε. Έκλαιγε. Τα χέρια μου, οι χερούκλες, σκελέτωσαν. Πού η δύναμή μου. Μόνο ένα σκοινί τα συγκρατεί να μην πέσουν δεξιά κι αριστερά. Αιωνία η μνήμη. ..Τι ωραία η νεκρώσιμος ακολουθία. Την ψέλνουν για μένα. Για φαντάσου! Τους έλεγα ότι δε θ’απαλλαγούν από μένα έτσι εύκολα. Άτιμε καρκίνε. Ο φίλος μου μίλησε τόσο ωραία. Αχ να μπορούσα να σηκωθώ να τον αγκαλιάσω. Θα κλαίγαμε μαζί.
Πριν να κατεβώ στο μνήμα έπιασε βροχή. Τι βάλσαμο! Ακούω το κορίτσι να φωνάζει.
- Να βραχεί. Αφήστε να βραχεί. Τόσο καιρό ρωτούσε μόνο τι καιρό κάνει έξω. Αφήστε να πιει όσο νερό δεν ήπιε.
Το καπάκι κλείνει. Σκοτάδι. Ακούω μόνο τη λάσπη που με σκεπάζει. Πέθανα και είναι απόλυτο.

Α.Γ

(11/11/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)