Αποχαιρετισμός (1)

Επιτέλους έφτασε η ώρα. Μάζεψα τα πράγματά μου. Σάμπως και πόσα είχα;
Δύο , τρεις μπλούζες, μια ζακέτα φούτερ, δύο παντελόνια, εσώρουχα, βιβλία, και τα σουβενίρ από τις αδερφές μου.
Ζήτησα επιπλέον τσάντα για να τα βάλω. Δεν ήθελα να τα χαλάσω. Αναμνήσεις μέσα σε μια νάιλον σακούλα.
Αυτές με στήριξαν δεν ήταν εύκολο.
Στην αρχή με κοιτούσαν με καχυποψία. Γρήγορα όμως άλλαξαν τα πράγματα.
Η Ιφιγένεια, πρώτη και καλύτερη, με ρώτησε από πού είμαι.
- Από Θεσσαλονίκη της απάντησα.
-Εσύ;
Απάντηση δεν πήρα, παρά μόνο κάτι μασημένα λόγια με τις κολλητές της. Σημασία δεν μου έδιναν. Μόνη ξυπνούσα, μήνη έτρωγα, μόνη μιλούσα, όλα μόνη.
Κόντευα να σαλτάρω.
Ένα πρωινό, δεν άντεξα άλλο. Έπιασα την Ιφιγένεια, την Μυρτώ, και την Άννα Μαρία και τις είπα:
- Τώρα εσείς είστε η οικογένειά μου. Θέλετε δεν θέλετε θα μου μιλάτε.
Από κείνη την μέρα είμασταν μαζί. 19 μήνες και 2 μέρες. Η Ιφιγένεια τραγουδούσε, η Μυρτώ ψυχολόγος, η Άννα Μαρία ζωγράφος, και εγώ της Αγγλικής. Στην καθεμία αναλογούσαν δυόμιση τετραγωνικά μέτρα. Τα ενώσαμε και ελευθερωθήκαμε. Έμαθα να ζωγραφίζω και να ζω το εδώ και τώρα.
- Κορίτσια καλή αντάμωση. Θα τα πούμε έξω.

Ελένη Γρομπανοπούλου

(Φλώρινα, 24/10/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)