Τελευταία νύχτα (1)

Η ώρα ήταν ήδη επτάμιση. Κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες με την ελπίδα η βροχή να έχει σταματήσει.
Πάλι θάλασσα τα’ κανα. Για μια ακόμη φορά με περιμένει για δείπνο στις οκτώ.
Τελευταία η κατάσταση έχει παραγίνει. Αλλά η θέση της Διευθύντριας σε Πολυεθνική δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για πολυτέλειες.
Από την άλλη, το καινούριο διαμέρισμα στο κέντρο του Μανχάταν με θέα στο πάρκο δεν μπορούσε να περιμένει. Τα δάνεια έτρεχαν.
Κι ο Τζόρτζ να πιέζει…
Με τις σκέψεις αυτές να στροβιλίζουν στο μυαλό μου, βρέθηκα στον δρόμο.
Η βροχή εκεί! Ο Μάρκο, ο οδηγός, είχε σχολάσει προ πολλού. Έπρεπε να πάρω ταξί.
Μάταια. Τρέχοντας πάλι βγήκα στην 7η για καλύτερη τύχη.
- Ταξί!
Ανοίγω την πόρτα και πριν προλάβω να μπω, με πιάνει απ’ τον ώμο.
- Συγγνώμη, μπορούμε να το μοιραστούμε;
Γυρίζω και τα χάνω.
Ήταν εκεί…Όπως τον θυμόμουν, παρά τα δεκαπέντε χρόνια που είχαν περάσει.
- Σούζαν, εσύ!!!
- Εγώ… τραύλισα, δίνοντάς του μια χλιαρή χειραψία αλλά τα μάτια ήμουν σίγουρη ότι έδειχναν άλλα.
Αγκαλιαστήκαμε όπως δυο παλιοί φίλοι που έχουν να βρεθούν χρόνια και μπήκαμε στο ταξί.
Είχε εγκατασταθεί πριν πέντε περίπου χρόνια στο Παρίσι μαζί με τη γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά και ήρθε στη Νέα Υόρκη για να διευθετήσει την οριστική παράδοση της εταιρείας του.
Στη διαδρομή, καθώς μου μιλούσε, σκεφτόμουν την τελευταία μέρα που τον είδα στο Μέην.
Μπλου τζήν, αμάνικο καρό πουκάμισο κι ένα πρόσωπο όλο φως.
Εκεί μου ορκίστηκε ότι δε θα μ’ εγκατέλειπε ποτέ.
Δεν ξέρω τι συνέβη. Κάποια στιγμή άκουσα ότι ο πατέρας του είχε σοβαρές οικονομικές εκκρεμότητες και έφυγαν ξαφνικά. Αλλά τι σημασία είχε;
- Θέλεις να πάμε κάπου να κάτσουμε να τα πούμε; Με ρώτησε επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα.
Σταμάτησε το ταξί και βγήκαμε.
- Λοιπόν; Φαγητό, ποτό; Τί θέλεις να σε κεράσω;
- Μια τελευταία νύχτα, είπα χωρίς τύψεις…

Αντώνης Σαμαράς

(Βέροια, 11/11/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)