Κάθισαν οι δυο τους εκεί που συνήθιζαν να ξεκουράζονται, πριν εκείνος φύγει. Ήθελε να της τα πει όλα. Δεν ήξερε από πού να αρχίσει. Ήταν τόσο συγκινημένος από την πίστη της. 20 χρόνια ήταν αυτά. Η Πηνελόπη κοιτούσε το υποκείμενο της πίστης της και κρεμόταν από τα χείλη του. Της είπε για τους συντρόφους που έχασε στον πόλεμο και στη διαδρομή. Για τον Πολύφημο, τους Λαιστρυγόνες, τις Σειρήνες, τη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Της είπε για την πάλη του με τα κύματα. Και τι δεν της είπε. Εκείνη κρυφά χαμογελούσε, όταν σκεφτόταν πως θα ήταν παρούσα πολλές φορές στις διηγήσεις του. Μετά του μιλούσε με κάθε λεπτομέρεια για τις στιγμές που καθόταν στο λιμάνι περιμένοντας το πλοίο του να φανεί. Τον άφησε να νιώσει τον πόνο που ένιωθε εκείνη, όταν έβλεπε την περιουσία τους να κατασπαταλάται. Τώρα όμως ήξεραν ότι ήταν πάλι μαζί και αυτό μετρούσε. Μόνο αυτό ήταν αρκετό, για να τα φτιάξουν όλα από την αρχή.
Μαρία Φραγκαντώνη
[Φλώρινα, 23/1/2016, άσκηση για το μάθημα του Γ. Παναγιωτίδη]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου