Κείμενο του Χρήστου Μιχαηλίδη από την Ελευθεροτυπία της 1/4/2005

Γάζα: Ο Τζαμίλ Ασουάν έιναι μόλις 43 ετών. Φαίνεται πολύ μεγαλύτερος. Και νιώθει, όπως μου
λέει, πεθαμένος. Έχει πέντε χρόνια που εργάζεται οικειοθελώς στο Ανατολικό Κοιμητήριο Μαρτύρων στη Γάζα. Εκεί έχουν ταφεί τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες θύματα των λεγόμενων χειρουργικών επιθέσεων που πραγματοποίησαν οι Ισραηλινοί εναντίον επιλεγμένων «τρομοκρατικών στόχων». Περισσότερα από 500 μικρά παιδιά, κάτω των 10 ετών, σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια τέτοιων επιθέσεων. Ο Τζαμίλ τα έθαψε όλα. «Και γι’ αυτό, μέσα στα τελευταία αυτά χρόνια, γέρασα τόσο. Άσπρισαν τα μαλλιά μου από τη μια μέρα στην άλλη, γέμισε ρυτίδες το πρόσωπό μου, κάθε κύτταρο ομορφιάς που είχα μέσα μου καταστράφηκε». (…)

 Ώστε εδώ, λέω μέσα μου καθώς περιφέρομαι στους τάφους, εκτυλίσσονταν οι σπαρακτικές σκηνές που βλέπαμε στις τηλεοράσεις μας, κάθε που έθαβαν τα αθώα θύματα αυτού του παράλογου πολέμου; Ο Τζαμίλ με ξεναγεί σε κάθε μνήμα. Εδώ, λέει, ο Γιανάν, 25 χρονών φοιτητής, σκοτώθηκε από ρουκέτα, ενώ επέστρεφε μέρα-μεσημέρι στο σπίτι του. Εδώ, ένα κορίτσι 3 μηνών, που δεν πρόλαβαν να του δώσουν καν όνομα. «Την έθαψα και όταν έφυγαν οι συγγενείς της, την ξέθαψα, την κράτησα στην αγκαλιά μου, της έπλυνα το πρόσωπο και έκλαιγα όλη νύχτα».

Banksy, Bomb Damage

Μου ζήτησε να σας κάνω πεζό ή ποίημα κι εγώ στέκομαι μπροστά σας βουβή και σας κοιτώ. Κι οι λέξεις αδυνατούν να αρθρωθούν. Οι λέξεις κομπιάζουν. Μένουν εκεί στο λαρύγγι και βγαίνουν σε λυγμό και παράπονο.

Παιδιά του πολέμου της Γάζας, είστε εδώ μπροστά μου, άψυχα σώματα.

Αρετή Κάρκου

 [Άσκηση-δοκιμή στο μάθημα του Κώστα Καβανόζη, 5/12/2015, Αθήνα]