Ήταν χλωμή παντού, λευκή σαν το σεντόνι. Το δέρμα της μύτης ήταν τραβηγμένο προς τα ρουθούνια, τα μάτια της σε κοιτούσαν αόριστα. Από τη στιγμή που ανακάλυψε τρεις γκρίζες τρίχες στους κροτάφους της, έλεγε διαρκώς ότι γερνάει… Τα βλέφαρά της έμοιαζαν να ταιριάζουν εκφραστικά με το έντονο ερωτικό βλέμμα, εξαφανίζοντας τις κόρες των ματιών, ενώ μια δυνατή έμπνευση επέκτεινε τα ρουθούνια, ανασηκώνοντας τη σαρκώδη γωνία των χειλιών της…
Ήταν χλωμή σαν το κερί, λευκή σαν τις απάτητες οροσειρές που ο χιονιάς τις ντύνει χωρίς φειδώ. Τα ρουθούνια της, μικρές καλοσχηματισμένες σπηλιές πάνω από τα άσαρκα σαρκώδη χείλη της. Η ματιά της αόριστη, όπως και οι υποσχέσεις που μου έδινε. «Πλησιάζω στη δύση του βίου μου» ήταν η επωδός της, κάθε φορά που η ματιά της έπεφτε στα μαλλιά που αποχαιρετούσαν το χρώμα της νιότης. Τα βλέφαρά της ερωτικά, όπως το βλέμμα, το κορμί, οι σπασμοί του…
Δάφνη Θεοχάρη
[Από τον ρεαλισμό στον ρομαντισμό: άσκηση-δοκιμή στο μάθημα του Κώστα Καβανόζη, 5/12/2015, Αθήνα]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου