Και
της έλεγα πως ήταν χλομή όμοια με το λευκό σεντόνι πως το δέρμα στη μύτη της
ήταν αστείο έτσι όπως τραβιόταν στα ρουθούνια πως με αιφνιδίαζε κάθε φορά με
την αόριστη κίνηση των ματιών της πως έτρεμα για τις τρεις γκρίζες τρίχες στους
κροτάφους της πως δεν με πειράζει πως την αγαπώ έτσι κι αλλιώς πως κι ας
γερνάει είναι νέα πως θα γκριζάρω τους δικούς μου κροτάφους για να φαίνομαι
ίδιος ή και αστείος στα μάτια της πως για μένα ο έρωτας είναι διαρκής, αιώνιος
μα κι άλλες λέξεις που δεν θυμάμαι αλλά τις νιώθω όλες (λέγοντας ψιθυρίζοντας
εννοώντας τες) και της έλεγα τώρα πια και της έλεγα από πάντα και της έλεγα
έλεγα έλεγα έλεγα έλεγα…
Βασίλης Ρούβαλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου